[ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ... ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΙΚΟΙ...ΦΟΝΙΚΟΙ...]

Δεν υπάρχουν σχόλια

 Κορωνοϊός, κορωνοϊός, αλλά όπως και να το κάνουμε Γιορτές έρχονται.
Θα πρέπει και εμείς τα μεγάλα ( extra large ) παιδιά, να νιώσουμε παιδιά.
Παραδοσιακά αυτή τη δουλειά την έκαναν τα ξωτικά.

Με τα περιοριστικά μέτρα, μένουν σπίτι κι αυτά, κάνουν τηλεδιασκέψεις, εκμοντερνίστηκαν, μάλλον έγιναν παρελθόν για πάντα.
Φεύγοντας, το τελευταίο γύρισε και μου είπε : Αναλάβαμε άλλους ρόλους, αποστολές μεγάλης σημασίας. Στο πόδι μας αφήνουμε εσένα με το Gabriel και κάποιους, κάποιες σαν εσάς. Μην αφήνετε τον κόσμο να μελαγχολεί.
- Για ποιόν χτυπάει η καμπάνα μάστορα ; ξεκίνησε ο Gabriel.
- Για σένα και για μένα. Μαζί στις μαρέγκες, τις τουλούμπες, τις δίπλες, τις βασιλόπιτες, μαζί και στους κουραμπιέδες.
- Καλά λες μάστορα. Πιαστήκαμε με τα μελομακάρονα, τις πεντανόστιμες του ωραίου φύλλου  που συνδιάζονται, αφήνοντας την τεχνική χιονόπτωση, σκούφια του κάθε κουραμπιέ.
- Δηλαδή η άχνη ζάχαρη που είναι λουσμένοι, είναι τα σκουφιά των κουραμπιέδων ;
- Ακριβώς. Ύστερα σύμφωνα με την εξέλιξη, τον ανταγωνισμό, την τεχνολογία, έγιναν ΣΚΟΥΦΟΙ ΧΡΥΣΟΙ για να ΄΄ σκοτώνονται ΄΄ ποιός θα τους κερδίσει και στα κανάλια ποιό θα τους δείξει.
- Μάστορα δεν το παίρνουμε κάπως αλλιώς σήμερα. Άσε τις συνταγές, τα βούτυρα, τα αμύγδαλα, τα κόσκινα,τις λαμαρίνες. Να δούμε τον τάρανδο από 6.000 κουραμπιέδες όπως γίνονταν στη Νέα Καρβάλη, για να καταλήξει στην ΚΑΒΑΛΑ, να ΄΄ ξεφουρνίσουμε ΄΄ μερικές ατάκες, να φέρουμε κάτι νέο, διαφορετικό στο ευθυμογράφημα ρε παιδί μου.
- Έτσι θα γίνει Gabriel. Aν πάλι δούμε να γράφουν οι αναρχικοί στους τοίχους : Ο GABRIEL-ΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ, θα το ξανασκεφτούμε.
 

Τάρανδος από κουραμπιέδες, με κέρατα από καρβελιά. Ελιά βουτηγμένη στη σοκολάτα. Κάποιες χρονιές γίνονταν η καμήλα. Κάποιες άλλες το δέντρο με τους κουραμπιέδες. Έγινε και ένας τεράστιος ελέφαντας κάποτε. Έτσι η Νέα Καρβάλη έγινε παγκόσμια συνείδηση στους κουραμπιέδες, όπως εμείς στην ΞΑΝΘΗ στην Καριόκα, τον Καβουρμά.

Κάντο αγόρι μου, κατά το βάλτο αγόρι μου των τηλεσχολιαστών όταν παίρναμε τα πρωταθλήματα Ευρώπης στο μπάσκετ.

Μελομακάρονα να τρώγονται ξέρω. Πως τα μελομακάρονα τρώνε, σήμερα το μαθαίνω.

 

Όλο το χρόνο. Όχι μόνο στο Καρναβάλι. Τι έχει να πει ο Παναγιώτης Γεωργίου, βασιλιάς του Καρναβαλιού μας ;
Απέκτησε συγκάτοικο ;

 

Τι Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Τι κουραμπιές - μελομακάρονο. Ντέρμπι αιωνίων σε κάθε περίπτωση.

 

Ας δούμε τώρα και τον τρόπο που απέδωσε ποιητικά τους κουραμπιέδες ο ποιητής των γλυκών και της ζάχαρης

ΟΙ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΔΕΣ

Ιδανικοί για τσίπουρο, οι θαλασσομεζέδες.
Όνειρο κάθε γλυκατζή, όμως, οι κουραμπιέδες.

Χαρίζουν στο λαρύγγι μας, λευκό που ξεχωρίζει.
Σαν ψήνονται ευχάριστα, η γειτονιά μυρίζει.

Άχνη ζάχαρη από πάνω, σαν το χιόνι απαλή,
έχουνε οι κουραμπιέδες, πρόκληση μοναδική.

Ποιητές και συγγραφείς, τους έχουνε υμνήσει.
Ποιός παραδοσιακός Ρωμιός, κουραμπιέ δεν έχει...τιμήσει.

Σ΄ ένα μονάχα κουραμπιέ, δύσκολα μένουμε συνήθως,
δείχνουμε λιτοδίαιτοι, Έλληνες δίχως...ήθος.

Χωρίς τριγλυκερίδια, πίεση και χοληστερίνη,
σαν φαρμακεία δείχνουμε, δίχως... μια ασπιρίνη.

Παρασυρόμενοι λοιπόν, του δίνουμε να καταλάβει.
Σπεύδει ενίοτε το ΕΚΑΒ, κάποιους να παραλάβει.

Άσε δε που μοιάζουμε, φρεσκοασβεστωμένοι,
μέσα στην άχνη ζάχαρη, είμαστε βουτηγμένοι.

Λέγεται αδελφοποίηση, όταν οι ασπριτζήδες,
βρεθούν σιμά να στέκονται, με τους κουραμπιετζήδες.

Αν μάλιστα διέπονται και από φαντασία,
σκιέρ στην... άχνη γίνονται, οποία πανδαισία.

Μετεωρολόγο αν θα δεις, ΄΄ καιρός να λέει άστατος ΄΄,
στο νου του μπήκε κουραμπιές, νόστιμος, τρισδιάστατος.

Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, αλλά και κάθε μέρα,
τιμώντας ένα κουραμπιέ, δε νοιώθουμε φοβέρα.

Στέλιος  Αρσενίου


 

Δεν υπάρχουν σχόλια

Δημοσίευση σχολίου