Σε ποιον επιτρέπεται να υποβαθμίζει τη σημασία όλων αυτών; Και γιατί του επιτρέπεται; Κακώς του επιτρέπεται. Η κατάσταση στη Δαδιά είναι θλιβερή. Ήδη από το εθνικό οδικό δίκτυο οι πλαγιές απέναντι από τον οικισμό της Λύρας είναι μαυρισμένες και αξιοθρήνητες έτσι που έχουν καταντήσει.
Και για το «πιο μέσα», οι αρμόδιοι λένε «δεν έχουμε εικόνα, δεν ξέρουμε τι θα γίνει». Σε λίγο θα ακούμε τα κλισέ τύπου «ήταν πρωτοφανές φαινόμενο», «φταίει η κλιματική αλλαγή», «φταίει η μαύρη μας η μοίρα» και άλλα τέτοια, που θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν εκνευριστικά επειδή ακριβώς παίζουν με τη νοημοσύνη μας. Τουλάχιστον ημών που δεν ξεχωρίζουμε τις ζωές σε δίποδες, τετράποδες, πετούμενες ή μη. Και που πιστεύουμε ότι η ζωή δεν επαφίεται μόνο στην ανάσα. Αλλά και στην ανα-πνοή.
- Και το ίδιο ρεπορτάζ λέει ότι η φωτιά θα σβήσει δύσκολα και μάλλον όχι σε σύντομο χρόνο.
Και δεν υπάρχει ρεπορτάζ που να λέει ότι το Δάσος θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Που, ακόμα κι αν αυτό γίνει, θα υπάρξουν άραγε άνθρωποι να προστατεύσουν τα ανα-γεννημένα; Όταν απαντήσουμε σ’ αυτό, τότε να μιλάμε και για πυροπροστασία. Ως τότε να μιλάμε για διαχείριση κρίσης – κι αυτό όχι με χαμόγελα και κομπορρημοσύνες. Ταπεινά, σεμνά και ει δυνατόν ψιθυριστά.
- Και, αν γίνεται να ζητάμε και καμιά συγγνώμη από τη Φύση.
- Που τη βασανίζουμε τόσο σκληρά
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου