Το Συμβούλιο της Επικρατείας δεν επέτρεψε την πώληση της νήσου “Πάτροκλος”, η οποία έχει χαρακτηριστεί αρχαιολογικός χώρος. Ο κίνδυνος ενδεχόμενης αποζημίωσης από το Κράτος.
Παρθένα θα παραμείνουν τελικά τα ιδιωτικά νησιά, τα οποία έχουν χαρακτηριστεί ως αρχαιολογικές ζώνες, μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να κρίνει συνταγματική τη σχετική υπουργική απόφαση του 2015, υποστηρίζοντας πως ο ιδιοκτήτης διατηρεί το δικαίωμα αποκατάστασης της ζημίας του.Το Δ’ Τμήμα του Ακυρωτικού Δικαστηρίου με την υπ’ αριθμ. 549/2021, απέρριψε προσφυγή των ιδιοκτητών του νησιού “Πάτροκλος” το οποίο βρίσκεται στο Σαρωνικό Κόλπο απέναντι από το Σούνιο, υποστηρίζοντας ότι η Διοίκηση έχει το δικαίωμα να απαγορεύσει την πώληση του, αποτρέποντας έτσι την τουριστική εκμετάλλευση του, ενώ παράλληλα τους δίνει το δικαίωμα να ζητήσουν την καταβολή αποζημίωσης.
Το νησί αποτελεί κληρονομιά των αιτούντων από το 2008, βρίσκεται στην περιοχή της Δημοτικής Ενότητας Κερατέας του Δήμου Λαυρεωτικής, ενώ μεταξύ άλλων έχει χαρακτηριστεί τόπος Natura 2000, αλλά και αρχαιολογικός χώρος και ιστορικός τόπος “επειδή σ’ αυτ[ή] σώζονται λείψανα οχύρωσης που κατασκευάστηκε από το στρατηγό του Πτολεμαίου Β΄, Πάτροκλο, στη διάρκεια του Χρεμωνιδείου πολέμου”.
Ωστόσο, οι κληρονόμοι θέλησαν να προχωρήσουν στην πώληση της νησίδος, “σκοντάφτοντας” πάνω στην Φ.110/3/330340/Σ.120/7.4.2014 κοινής απόφασης των Υπουργών Εθνικής Άμυνας και Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, σε βάρος της οποίας προσέφυγαν. Η δικαστική “μάχη” των κληρονόμων και μίας εταιρίας που έχει επιδείξει ενδιαφέρον για το νησί, ξεκίνησε πριν το 2015, ζητώντας την ακύρωση της ΚΥΑ, ενώ σε διαφορετική περίπτωση, η οικογένεια διεκδικεί αποζημίωση, που δεν μπορεί να είναι κατώτερη της αντικειμενικής αξίας της νησίδας, η οποία υπολογίζεται στα 392.400.000 ευρώ, ενώ η αντικειμενική αξία της υπερβαίνει τα 200.000.000 ευρώ.
Το σκεπτικό της απόφασης
“Η προβλεπόμενη επέμβαση στο δικαίωμα της ιδιοκτησίας επί ιδιωτικών νήσων και νησίδων που έχουν χαρακτηριστεί ως αρχαιολογικές ζώνες, όσον αφορά τη σύναψη εμπράγματων και ενοχικών δικαιοπραξιών εν ζωή, θεμιτώς περιορίζει την εξουσία του ιδιοκτήτη, χωρίς, ωστόσο, να θίγει τις λοιπές εξουσίες που απορρέουν από το εμπράγματο δικαίωμα της κυριότητας και αφορούν την, υπό τους όρους που θέτει η νομοθεσία, χρήση και κάρπωση από τον ίδιο του ακινήτου κατά τον προορισμό του καθώς και τη διενέργεια δικαιοπραξιών αιτία θανάτου” αναφέρει στο σκεπτικό της η απόφαση του ΣτΕ.
Εξηγεί δε, ότι η κανονιστική ρύθμιση της ΚΥΑ “υπαγορεύεται, όπως ευθέως συνάγεται από το περιεχόμενό της, από την ανάγκη αυξημένης προστασίας των αρχαιολογικών ζωνών, η οποία έχει αναχθεί σε αντικείμενο έντονου κρατικού ενδιαφέροντος, και δικαιολογείται επαρκώς από μείζονος σπουδαιότητας λόγο δημοσίου συμφέροντος αναγόμενο στη διασφάλιση της αποτελεσματικής εφαρμογής του καθεστώτος αυξημένης προστασίας τους σε οριζόμενες ως αρχαιολογικές ζώνες ιδιωτικές νήσους και νησίδες, οι οποίες αποτελούν περιοχές με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (νησιωτικός χαρακτήρας και αρχαιολογική σημασία) κρίσιμα εξ απόψεως τόσον εθνικής ασφάλειας όσο και δημόσιας τάξης” ενώ επισημαίνει πως ο ιδιοκτήτης “διατηρεί το δικαίωμα αποκατάστασης, κατά την κείμενη νομοθεσία της ενδεχόμενης ζημίας του”.
Δεν υπάρχουν σχόλια
Δημοσίευση σχολίου