Η ΚΑΤΣΙΚΑ ΑΡΓΥΡΟΥΛΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια

 



Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιστορία της κατσίκας Αργυρούλας όπως την αποκαλύπτει ο διευθυντής της Πομακικής εφημερίδας Ζagalisa.gr Ιμάμ Αχμέτ. Αυτό διότι μας φανερώνει πως μέσα από την καλά καμουφλαρισμένη διαδικασία των αντιδανείων παραγράφεται, παραποιείται η Ιστορία Λαών και Πολιτισμών.

Κάποτε, παλιά, μια ηλιόλουστη μέρα της Άνοιξης, η φύση ήταν σε όλο της το μεγαλείο στις βουνοπλαγιές της οροσειράς της Ροδόπης και οι βοσκοί είχαν αμολήσει τα κοπάδια τους στις καταπράσινες πλαγιές, με άφθονη βοσκή, παίζοντας τις φλογέρες τους, τραγουδώντας διάφορα τραγούδια. Tο μεσημέρι, οι βοσκοί καταλαγιάζουν τα ζώα σε ζωοστάσια με παχείς ίσκιους για να ξεκουραστούν, να μηρυκάσουν και να αρμεχτούν. Όλοι μαζί βγάζουν από τον τορβά τους τα κολατσιά τους, τρώγουν, πίνουν και διηγούνται ιστορίες, για τις βοσκές, για τις παραξενιές των ζώων και πολλά άλλα.

Όπως συνηθίζονταν ένας βοσκός άρχισε να εξιστορεί μία ιστορία για μία καστανόξανθη κατσίκα, που περισσότερο έμοιαζε με ελάφι παρά με γίδα και την είχε ονομάσει στα πομάκικα Σρέμπαρνα Κόζα δηλαδή Αργυρώ ή Αργυρούλα ή Ασημούλα. Εμείς θα την λέμε Αργυρούλα. Η Αργυρούλα κάθε χρόνο γεννούσε πανέμορφα σαν και αυτήν δίδυμα κατσικάκια. Την μία χρονιά έφτιαχνε αρσενικά και την άλλη χρονιά θηλυκά κατσικάκια. Κάθε μέρα έδινε και πέντε κιλά γάλα. Ο βοσκός κατά την διάρκεια του γεύματος όλο είχε το νου του στην Αργυρούλα, που βέλαζε κάπου-κάπου, διότι δεν είχε γεννήσει ακόμα και περίμενε δύο αρσενικά δίδυμα κατσικάκια.

Όταν φάγανε και ξεκουραστήκανε, σήκωσε ο καθένας το κοπάδι του και πήραν το δρόμο της επιστροφής για τις στάνες. Ένας βοσκός από διπλανό χωριό γυρίζοντας με το κοπάδι του σε μία ρεματιά μέσα, βρίσκει την Αργυρούλα να έχει γεννήσει δύο αρσενικά δίδυμα κατσικάκια και να έχει ξεμείνει πίσω από το κοπάδι. Τότε ο βοσκός, αφού είδε ότι δεν είναι κανείς γύρω, αρπάζει το ένα νεογέννητο κατσικάκι και το ρίχνει στον τορβά του. Η Αργυρούλα πήγε να τον ακολουθήσει αλλά ο βοσκός την κυνήγησε και έβαλε τον σκύλο του να την γαβγίσει. Ο βοσκός για να μην καταλάβουν άρχισε να παίζει με την φλογέρα του ωσάν να μην συνέβαινε τίποτε.

Η Αργυρούλα έκτοτε όποιον βοσκό συναντούσε μύριζε τον τορβά του. Ο κύριος της πλέον άρχισε να παραπονιέται γιατί το κάνει αυτό και το απέδιδε στο ότι γέννησε για πρώτη φορά ένα κατσικάκι. Την επόμενη χρονιά ξαναγέννησε δύο θηλυκά δίδυμα κατσικάκια. Με τίποτε δεν μπορούσε να εξηγήσει την συμπεριφορά της Αργυρούλας ο κύριος της. Κάποια μέρα που είχαν μαζευτεί όλοι οι βοσκοί και τρώγανε και πίνανε, ήρθε και ο βοσκός από το διπλανό χωριό που είχε κλέψει το ένα κατσικάκι της Αργυρούλας. Όπως συνήθιζε η Αργυρούλα πήγε και μύρισε και το δικό του τορβά. Άρχισε τότε να βελάζει και να ψάχνει τον τορβά του. Το αφεντικό της Αργυρούλας θύμωσε για τα καμώματα της και την έδιωξε βίαια από κοντά τους, μουρμουρίζοντας ότι πρέπει να την σφάξει για να γλυτώσει από αυτήν.
Κάποια στιγμή που πήραν το δρόμο της επιστροφής με τα κοπάδια τους, στο δρόμο τους επάνω είχαν ένα γκρεμό μεγάλο. Καθώς περνούσαν από το γκρεμό η Αργυρούλα καιροφυλακτούσε από πίσω. Μόλις έφθασαν πάνω στο γκρεμό οι βοσκοί και παρακολουθούσαν τα κοπάδια τους η Αργυρούλα πήρε φόρα και έδωσε ένα δυνατό χτύπημα στον κλέφτη βοσκό από πίσω και τον γκρέμισε από το γκρεμό. Έκπληκτοι όλοι οι βοσκοί για την συμπεριφορά της Αργυρούλας, έτρεξαν να βοηθήσουν τον συνάδελφό τους τον βοσκό από το διπλανό χωριό. Το αφεντικό της βγάζοντας το μαχαίρι του από τον τορβά του κυνήγησε να την πιάσει για να την σφάξει.

Τότε ο βοσκός με σπασμένα χέρια και πόδια άρχισε να φωνάζει «μην την πειράζεις, δεν φταίει η Αργυρούλα, αλλά φταίω εγώ που είχα κλέψει το κατσικάκι της». Δείχνοντας το κατσικάκι της το έπιασαν και το πήγαν στην Αργυρούλα. Εκείνη το μύρισε και άρχισε να βελάζει δυνατά και ήρθε το άλλο κατσικάκι και εκείνο αναγνώρισε το αδελφάκι του. Οι βοσκοί όλοι έμειναν έκπληκτοι από το γεγονός και δεν βρίσκανε λόγια για να εξηγήσουν την αγάπη της για τα παιδιά της.

Εις ανάμνηση του γεγονότος αυτού αποφασίσανε να γιορτάζουν κάθε χρόνο την ίδια μέρα όλοι οι βοσκοί της περιοχής. Το ένα δίδυμο το βάφτισαν Hıdır και το άλλο İlyas. Σύμφωνα με την παράδοση ο προφήτης Ηλίας και ο προφήτης Χιδήρ συναντιώνται μία φορά και πάντοτε την ίδια μέρα του χρόνου. Προς ανάμνηση του γεγονότος οι βοσκοί βάφτισαν έτσι τα δίδυμα γιατί βρέθηκαν μετά από ένα χρόνο και για να τιμήσουν την Αργυρούλα καθόρισαν γιορτή των βοσκών και των ζώων αυτήν την μέρα. Έκτοτε γιορτάζεται το Αδραλέζ.

Το κείμενο αυτό αναγκάστηκα να το γράψω, γιατί το πομάκικο Αδραλέζ, οι Τούρκοι χορεύοντας χορό της κοιλιάς το κάνανε Χιζιρ-Ιλιάς, οι Αθίγγανοι βαρώντας τενεκέδες το κάνανε Κακαβά, οι Έλληνες το κάνανε Άγιο Γεώργιο και οι Βούλγαροι Βελίουφ Ντεν. Οι γενίτσαροι Πομάκοι ξέχασαν τη ΣΡΕΜΠΑΡΝΑ ΚΟΖΑ και ότι κάποτε ήταν όλοι βοσκοί. Η Ζαγάλισα όμως δεν ξέχασε την Αργυρούλα.

* Το κείμενο αποτελεί συνέχεια του άρθρου με τίτλο ΕΝΤΕΡΛΕΖΙ 4/5/2021.

Πηγή : Πομακική εφημερίδα zagalisa.gr

Eπιλογή φωτογραφιών εμβόλιμων του κειμένου από τον προσυπογράφοντα.
Στέλιος Αρσενίου

Δεν υπάρχουν σχόλια

Δημοσίευση σχολίου