[ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ]

Δεν υπάρχουν σχόλια

Βράδυ παραμονής των Χριστουγέννων.
Το σκηνικό έχει δύο πλάνα.
Το πρώτο είναι το ευρωπαϊκό ή λίαν προηγμένο. Εντυπωσιασμοί. Selfies ατέλειωτες. Με το πρώτο πιάτο. Με το δεύτερο πιάτο. Με το τρίτο πιάτο. Με το πιεσόμετρο. Με το ΕΚΑΒ να έρχεται μετά την πρώτη νταμιτζάνα τσίπουρου. Με τη γουρουνοπούλα. Με τη γαλοπούλα. Με τους κουραμπιέδες. Με τα μελομακάρονα. Με τους μπακλαβάδες. Με τα σαραγλί. Με τις δίπλες. Με τις τουλούμπες. Με τα κανταίφια. Δώρα επί δώρων με έμφραγμα στις εταιρείες ταχυμεταφορών. Χλιδή να διαχέεται... Όμορφος κόσμος θαυμαστός, ιντερνετικά φτιαγμένος.
Το δεύτερο είναι το πατροπαράδοτο. Οικογενειακές στιγμές αντί ρεβεγιόν. Κάλαντα. Ζεστασιά. Θαλπωρή. Γονείς, παιδιά, παππούς, γιαγιά. Το τραπέζι πάλι γεμάτο, αλλά να, τρως, πίνεις για την περίσταση, λες και δυό λόγια για την Άγια Νύχτα.
«Χριστὸς γεννάται, δοξάσατε. Χριστὸς εξ ουρανών απαντήσατε. Χριστὸς επί γης, υψώθητε.
Άσατε τω Κυρίω πάσα η γη, και εν ευφροσύνη, ανυμνήσατε λαοί, ότι δεδόξασται»....
Κάπου εκεί, στις αναζητήσεις, τους στοχασμούς της βραδιάς, βγήκε από το κάδρο η μικρούλα που θαυμάσαμε στο τελευταίο βίντεο του Γιώργου Κράλλη  ΄΄ Α taste of Christmas ΄΄.
Tο κοριτσάκι που πήρε από το χέρι τον οραματιστή Παναγιώτη Γεωργίου, να μην είναι μόνος στο κρύο, αποξενωμένος, την Άγια Νύχτα.
Πρεσβευτής του Πολιτισμού μας όπου, όπως και κάθε φορά που το μπορεί, ο Βασιλιάς του Καρναβαλιού μας.
Σαν σε σχολική γιορτή, στάθηκε σε στάση προσοχής, υποκλίθηκε στο...κοινό και απήγγειλε.
Ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Μουσείο Μπενάκη

<<…Ναμουν του στάβλου εν άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι,
την ώρα π’ άνοιξε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!

Να δω την πρώτη του ματιά και το χαμόγελο του,

το στέμμα των ακτινών του γύρω από το μέτωπο του.

Να λάμψω από τη λάμψη του κι εγώ σα διαμαντάκι,

και από τη θεια του πνοή να γίνω λουλουδάκι,

και να μοσχοβολώ κι εγώ από την ευωδιά

που άναψε στα πόδια του των μάγων η λατρεία

να ιδώ την Αειπάρθενον, να ιδώ το πρόσωπο της

πως εκοκοκκίνισε, καθώς πρωτόειδε το μικρό της,

όταν λευκό, πανεύοσμο το προσωπάκι εκείνο,

της θύμισ’ έτσι άθελα του Γαβριήλ τον κρίνο…

Ναμουν του στάβλου ένα άχυρο, ένα φτωχό κομμάτι.

την ώρα π’ άνοιξε ο Χριστός στον ήλιο του το μάτι!>>

Σήμερα, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ζώντας σε δύσκολους καιρούς νιώθουμε την ανάγκη να πλησιάσουμε την πηγή ζωής, το αληθινό φως που έλαμψε στη Βηθλεέμ και να πούμε μαζί με τον ίδιο τον Παλαμά το ποίημά του : Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Την μικρούλα που φρόντισε μια τέτοια νύχτα στην παλιά μας πόλη κάποιον αναξιοπαθούντα θέλησε για την απαγγελία ο αρθρογράφος. Είναι η μικρούλα, ο μικρούλης της οικογένειας του καθένα.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ...


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
Στέλιος Αρσενίου




 

Δεν υπάρχουν σχόλια

Δημοσίευση σχολίου